Mag je als zorgbestuurder leren van fouten?
Negen jaar geleden maakte ik een fout. Ik was net aan mijn nieuwe baan begonnen en ik had de statutaire termijn niet goed bekeken, waardoor we bij de statutenwijziging een extra ledenvergadering moesten houden. En dat als bestuurssecretaris, ik schaam me nog als ik daaraan denk (en dit vertel). Stel je voor dat je chirurg bent, oogarts of psycholoog en je maakt een fout en je patiënt overlijdt. Stel je voor dat je een zorginstelling aanstuurt en je maakt een inschattingsfout bij controle op brandveiligheid en het gaat mis.
Ik heb mijn fout zelf ontdekt en opgebiecht. Mijn toenmalige baas reageerde positief op mijn eerlijkheid en we hebben het samen opgelost. Ik mocht ervan leren.
Maar mag je als zorgverlener ook leren van je fouten? En als zorgmanager en zorgbestuurder? En hoe gaat de organisatie om met de emotionele gevolgen van een fout? Is er in deze tijd überhaupt wel zo iets als een goed besluit of kies je als bestuurder alleen de minst slechte optie? Mogen we ook leren van deze crisis?
Aristoteles zet in zijn deugdenethiek juist leren centraal. ‘Kwaliteit is geen daad, het is een gewoonte.’ En ‘Wat men moet leren doen, leert men door het te doen‘. Benieuwd hoe zorgbestuurders met deze vraagstukken omgaan?
